Sunshine

Sunshine

"กลับมาแล้วครับ" พอเห็นใครอีกคนนั่งอยู่ก็รีบวางของแล้วเดินตรงมายืนด้านหลังของร่างบาง มือหนาวางลงบนไหล่ ริมฝีปากหยักจูบลงบนกลุ่มผมนุ่มนิ่มของอีกคน


"วันนี้เหนื่อยไหม" ยกขึ้นมาวางทับบนมืออีกคนบีบเบาๆแล้วคลายออก

คำถามสั้นๆที่สามารถพัดพาเอาความเครียดของวันนี้พลันสลายหายไป


"ไม่ครับ ไม่เลย" ร่างหนายกแขนขึ้นเข้าโอบกอดคนตัวบาง วางคางไว้บนหัวไม่ได้ทิ้งน้ำหนักลงไปแล้วโคลงตัวไปมาจนอีกคนโอนเอนไปตามกัน


รู้สึกขอบคุณทุกครั้งที่ข้างกายเขามีคนคนนี้


"หิวรึยัง ทานข้าวเย็นเลยไหม"
"คนที่ต้องถามคำถามนี้ควรเป็นแฟนนะ แจมินผอมลงอีกแล้วรึเปล่าเนี่ย กอดไม่เต็มไม้เต็มมือเลย"
"เท่าเดิมเหอะ แฟนนั่นแหล่ะที่ตัวใหญ่ขึ้น"

"อายุก็ปานนี้แล้ว จะโตขึ้นได้ไง" ชายหนุ่มวัยทำงานลงโทษคนที่ใส่ร้ายตนโดยการถูกคางไปมา
"หมายถึงตรงนี้ไง ล้ำบึ้กเลย" แจมินบีบเข้าที่แขนหนั่นกล้ามเนื้อของแฟนตนเอง
"ไม่ชอบหรอ อุส่าเข้าฟิตเนสเพื่อแฟนเลยนะ"
"พอแล้วหน่า หล่อจะแย่อยู่แล้ว"

"หึ" ว่าแล้วก็หอมแก้มเจ้ายิ้มหวานแฟนตัวดีของเขาสักหน่อย
"อื้อ" หน้ายุ่งๆนี่น่ารักจริงๆ





มือบางที่ถือช้อนอยู่มีมือหนาของอีกคนมากุมไว้
"อันนี้น้ำซุป นี่แกงเขียวหวาน ตรงนี้ไก่ทอด นี่ข้าว"
"อื้อ ขอบใจนะ"
"ครับ"
ว่าแล้วก็กลับไปนั่งฝั่งตรงข้ามนั่งมองร่างบางที่ค่อยๆตักอาหารเข้าปาก

"อร่อยไหมครับ"
"อื้อ" ยิ้มแก้มตุ่ย
"อร่อยก็ต้องทานเยอะๆนะครับ"
"จะกินทำไมเยอะแยะ วันๆก็ไม่ได้ทำอะไร เดี๋ยวอ้วนแย่เลย"
"ไม่หรอกหน่า"
"ไม่ได้หรอกเดี๋ยวไม่หล่อ กลัวแฟนหนีไปมีสาว ยิ่งหล่อๆอยู่ด้วย"
"แค่มีแจมิน แฟนก็ไม่ต้องการใครแล้ว"
"..." แก้มใสพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อนๆ
"กินข้าวต่อเถอะครับ"
"อื้อ"


จริงๆนะ แค่มีแจมิน เขาก็ไม่ต้องการใครอีกแล้ว



ใช่ครับ แจมินมองไม่เห็นมันเกิดขึ้นเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีก่อนไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น ถ้าเลือกได้ผมอยากจะรับสิ่งนั้นไว้เองและแจมินก็คิดแบบผมเช่นกัน เรื่องราวมันผ่านมาเนิ่นนานและผมจะไม่พูดถึงมันอีก ผมรู้ว่าแจมินเจ็บปวด ต่อสู้กับความรู้สึกสูญเสีย พยายามอย่างมากที่ทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ลึกๆก็รู้ว่ามัน ไม่เหมือนเดิม
แจมินรู้สึกกังวลและเริ่มคิดมาก มากขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะไม่ได้แสดงออกมาก แต่ผมรับรู้ได้สิ่งที่ผมทำได้คืออยู่ตรงๆนี้ข้างๆเขา จำทำให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาคิดมากไม่เป็นความจริง
ผมจะพาเขากลับมา

เจ้าของรอยยิ้มที่สดใส เหมือนพายุฝนจะถูกพัดพาไปไกลหลายร้อยกิโลเมตรเพียงเพราะได้เห็นรอยยิ้มนี้


"จบแล้ว" ร่างบางที่นอนตักผมอยู่ชูแขนยืดตัวเพื่อบิดขี้เกียจ
"ครับ เข้านอนเลยไหม" ลูบหัวทุยเบาๆ

แจมินชอบดูหนังดูทุกอย่างยกเว้นดราม่า เพราะเป็นคนอ่อนไหว พูดให้เข้าใจง่ายๆคือเป็นเด็กขี้แงอ่ะครับ แต่แจมินไม่ชอบให้เรียกแบบนั้น ผมก็จะไม่เรียก
ผู้ชายแกล้งแปลว่าผู้ชายชอบ ประโยคนี่จริงหรอครับ ไม่รู้นะ แต่ผมคิดว่า ใครเขาจะชอบคนที่เอาแต่หยิบยื่นสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบให้กันหล่ะครับ สุดท้ายคุณจะได้ถูกจำ แต่ไม่ถูกรัก


"ยังไม่ง่วงเลย"
"งั้นทำไรดี"
"ทำแบบนี้" แจมินลุกขึ้นปีนขึ้นมานั่งตักผมเราหันหน้าเข้าหากัน
"อืออ"


เพี้ยะ!


"เดี๋ยวเหอะ! ทะลึ่ง!" อ่า โดนแมวตะปบมือซะแรงเลย
"อ่าว แล้วแบบนี้คือแบบไหนอ่ะครับ" เดี๋ยวครับ เดี๋ยว ผมตีความผิดหรอก็ขึ้นมานั่งทับขนาดนี้แล้วให้ทำอะไร

"แค่อยากคุยด้วย"
"ด้วยท่านี้?"
"หยุดคิดทะลึ่งก่อนได้ไหม" แมวเหมียวหน้ายุ่งแล้ว
"ครับๆ ไหนอยากคุยอะไร" ยกคล้องเอวบางไว้หลวมๆ
"เจโน่ ชอบเราไหน"
"ตรง.."
"ไม่ๆๆๆ เปลี่ยนคำถาม"
"เจโน่ชอบเราเพราะอะไร"
"คำถามแรกก็อยากตอบนะครับ"
"นี่!"
"โอ้ยๆ " โดนหยักแขนแค่นี้ไม่เจ็บหรอกครับแต่ต้องตามบทเขาหน่อย
"ตอบ!"
"ชอบแจมินที่แจมินรักเจโน่ไง"
"งั้นถ้าใครรักเจโน่ เจโน่ก็จะรักตอบทุกคนเลยใช่ไหม"
"แฟนครับ"
ผมเปลี่ยนมากุมมือทั้งสองข้างของแจมินไว้ บีบมันเบาๆ
"ฮึก .." เด็กขี้แงในร่างแจมินออกมาแล้ว ร่างบางรีบยกมือเช็ดน้ำตา
"อย่าเช็ดแรงๆแบบนั้นสิ"
"ก็ไม่อยากร้องไห้นี่! ฮึก ร้องทำไมเนี่ย" คุยกับตัวเองก็ได้อ่ะครับคนเราน่ารักจริงๆ
"แฟนครับ .." ผมกดใบหน้าของแจมินลงบนไหล่ลูบหลังเบาๆเหมือนโอ๋เด็กน้อยกำลังงอแงเพราะง่วงนอน

"ฮึก .."

"ทุกคนต่างมีความกลัวภายในจิตใจ ทุกคนไม่มีข้อยกเว้น แต่ถ้าสิ่งที่แฟนกำลังกลัวคือกลัวว่าแฟนจะไปมีใคร แฟนจะไม่รักแล้ว มันไม่มีจริงครับ โน่ไม่เคยจินตนาการถึงวันที่ไม่มีแจมินเลย โน่รักแจมินเพราะแจมินรักโน่เพราะความรักที่แจมินมีให้มันคือกำลังใจในทุกๆวันของโน่ ขอบคุณทุกครั้งที่ยังมีแจมินอยู่ตรงนี้ ขอบคุณที่พระเจ้าไม่พรากแจมินไปจากโน่ในวันนั้น เพราะท่านรู้ว่าโน่รักแจมินมากแค่ไหน"
"ฮึก ฮืออออ ฮื่ออ" แจมินกำเสื้อผมแน่นรู้สึกถึงความเปียกที่เริ่มแผ่ขยายออกบริเวณบ่า

รอจนเสียงสะอื้นเงียบลง ผมจึงผละออก มามองใบหน้าหวาน แพขนตาเปียกชื้น จมูกรั้นกลายเป็นสีชมพูเพราะผ่านการร้องไห้

ผมใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหยดต้ำตาออกอย่างเบามือ

"แล้วแฟนชอบแฟนที่ตรงไหนครับ"
"ตรงนี้" ตอบด้วยเสียงอู้อี้ขึ้นจมูก
มือบางประครองใบหน้าผมไว้ แล้วค่อยๆโน้มใบหน้าเข้ามา ปากบางประทับลงที่ด้านล่างหางตาเหนือแก้มข้างขวาของผม
"ตรงนี้" จูบเบาๆอีกครั้งที่ข้างแก้มข้างเดิม
"แล้วก็ตรงนี้" คราวนี้ริมฝีปากบางประทับลงที่อวัยวะเดียว จูบแผ่วเบาไร้การรุกล้ำและเนิ่นนานเหมือนว่ากำลังส่งจากอีกคนถึงอีกคน อบอุ่นและอ่อนโยน ความรู้สึกรักถูกเติมจนเต็มจึงค่อยๆผละออก เปลือกตาสีมุกลืมขึ้น แล้วส่งยิ้มหวาน

เป็นรอยยิ้มที่ผมเฝ้าคอยมาเนิ่นนาน

ผมรู้สึกเหมือนพายุฝนจะถูกพัดพาไปไกลหลายร้อยกิโลเมตรเพียงเพราะได้เห็นรอยยิ้มนี้

"แฟนก็ชอบแฟนที่ตรงนี้เหมือนกับครับ"
"อะ อื้อ!!"

Cut ♡

          ปากหยักป้อนจูบรสหวานให้ปากบางอย่างใจเย็น ลิ้มอุ่นโลมเลียทั่วโพรงปากหวาน สลับดูดดุนริมฝีปากล่างอย่างซุกซน

แขนเล็กยกขึ้นคล้องคอหนาเพื่อเป็นที่ยึด แขนแกร่งจากที่โอบเอวบางไว้หลวมๆก็กอดแน่นขึ้น ส่งผลให้ร่างบางเข้ามาแนบชิดหน้าท้องแกร่ง

ก้นนุ่มนุ่มบดเบียดตัวตนของเขามันรู้สึกดีแต่ไม่นานนักความรู้สึกดีก็เปลี่ยนเป็นความรู้สึกอึดอัด คับแน่น


"อือ" ร่างหนาครางเบาๆในลำคอ


มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข บีบเคล้นที่ต้นขาขาวจนขึ้นสีแดง เลื่อนขึ้นมาจับที่เอวคอดกดลงให้กั้นท้ายนุ่มนิ่มเสียดสีกับกลางลำตัวของตน


แจมินเริ่มสงสัยว่าเจโน่จะไม่หยุดที่จูบจึงผละใบหน้าออก


"แฟน แฮ่ก พะ พอก่อน" จึงได้รู้ว่าจูบนานเกินจนร่างกายประท้วงหาออกซิเจน

"ไม่เป็นไรพรุ่งนี้วันเสาร์" ริมฝีปากหยักเข้าจู่โจมอีกครั้ง  "อื้อ!"


จูบไล่ลงมาจนถึงซอกคอขาว ออกแรงดูดสลับกัดเบาๆจนขึ้นสี ผละออกมามองผลงานของตนเองแล้วยกยิ้ม


"เดี๋ยวแฟน.." แจมินพูดขึ้น
"แฟนหยุดไม่ได้แล้วครับ"
"ไม่ได้จะห้ามจะถามว่าจะทำที่โซฟาหรอ"
เจโน่ได้ยินก็ยิ้มจนตาปิด
"เปลี่ยนบรรยากาศไงครับ^^"


แผ่นหลังบางถูกวางลงให้นอนราบกับเบาะโซฟาทั้งๆที่ส่วนล่างนั่งตักเจโน่อยู่ชายเสื้อถูกเลิกขึ้นแล้วถอดออกมือหนาจับที่ขอบกางเกงขาสั้นแล้วออกแรงดึง


"ยกสะโพกหน่อยครับ"
"ฮื่อ" แบบนี้มันน่าอายชะมัดแจมินคิด ยกมือขึ้นปิดหน้า แต่ก็ยกสะโพกขึ้นให้อีกคนถอดกางเกง


เจโน่จัดการกับเสื้อผ้าของตนจนหมดก็กลับมาสนใจร่างบางต่อ นิ้วยาวๆสอดเข้าไปในช่องทางด้านหลังเพื่อเบิกทาง กดแช่ และเริ่มขยับเข้าออก


"อื้อ อื้อ"
"ถ้าโอเคแล้วก็บอกนะครับ" แจมินเพียงหลับตาพยักหน้า sexสำหรับเรามันคือการแสดงความรักไม่ใช่การระบายอารมณ์ให้จบๆไป เพื่อให้แจมินมีความสุขเขาจะไม่เร่งรัด
"ฮือ อือ โอเคแล้ว" แจมินส่งมือมาจับที่ขาของเขา

เขาจึงถอดมือแล้วค่อยๆกดตัวตนเข้าไปในช่องทางคับแคบ

ด้านในนุ่มอุ่นตอดรัดสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาเยือนนั่นที่ให้เจโน่แทบคลั่ง

"ซี๊ด" เจโน่เงยหน้าสูดปาก

ร่างหนาดึงแจมินให้ลุกขึ้นนั่งตัก

"ลองขยับดู ถ้าแฟนขยับเองจะเจ็บน้อยกว่า"

ร่างบางยกมือมาจับเอวสอบของอีกคนไว้ยกตัวขึ้นและลง ขึ้นและลง

แจมินเผลอกัดปากเพราะความเสียวซ่านจริงอย่างเจโน่บอกเขาขยับเองมันไม่เจ็บแต่การเคลื่อนไหวที่เชื่องช้ามันรู้สึกถึงตัวตนของเจโน่ที่อยู่ด้านในถูไปตามผนังอ่อนนุ่นทุกๆจังหวะทั้งเสียวทั้งรู้สึกดี

แจมินอายจนต้องซบหน้าลงที่ไหล่กว้างมีบ้างบางครั้งที่เจโน่ขยับสวนสะโพกขึ้นไปเพื่อแกล้งแกล้งแฟนคนเก่งที่วันนี้ใจดีออนทอปให้

"ฮ่ะ อ๊ะ อ๊ะ" เสียงครางเคล้าเสียงลมหายใจของแจมินมันฟังดูเซ็กซี่ที่สุดในสายตาเขา


เจโน่เท้าแขนเอนตัวไปด้านหลัง
มองกระต่ายน้อยกำลังเต้นรำบนตัวของเขา
เป็นภาพที่หาดูได้ยาก และเขาคือผู้เดียวที่ได้ถือครองสิทธิ์ผลงานศิลปะชิ้นงามนี้


"เจ ฮ่ะ เจโน่ เหนื่อย ฮ่ะอ้ะ แล้ว"
"โอเคครับ งั้นแฟนทำต่อนะ"


วางแจมินให้นอนราบอีกครั้งสอดแขนเข้าใต้ข้อพับแล้วเริ่มขยับตัว

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ" ร่างบางขยับขึ้นลงตามแรงส่ง ผมหน้าม้าที่เคยปรกหน้าผากปัดไปด้านข้างเพราะเปียกชื้นด้วยหยาดเหงื่อจากกิจกรรมเข้าจังหวะ ใบหน้าเหยเกเหมือนกำลังร้องไห้ เห็นแล้วยิ่งอยากแกล้ง

"แรงไปรึเปล่าครับ" ก้มลงกระซิบข้างหูกระต่ายน้อย
"ม่ะ ไม่เป็นไร ต่อ ฮ่ะฮ่ะเลย"
"โอเคครับ" กระต่ายน้อยตัวนี้น่ารักเสียจริง
"อื้อ จะเสร็จ ละ แล้ว"


ร่างบางกระตุกเกร็งแล้วปลดปล่อยน้ำสีขาวข้นออกมาเลอะบนหน้าท้องแกร่ง

"อ่ะ ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรครับ" มือหนาลูบผมเปียกชื้นเบาๆ
"อือ"
"แจมินยังไหวไหม แฟนยังไม่เสร็จเลยอ่าครับ"
"อือ ไหวครับ"


เจโน่ยกยิ้มก้มลงไปมอบจูบรสหวานให้ร่างบางอีกครั้ง บทรักยังดำเนินต่อไปภายใต้แสงจันทร์ของคืนวันศุกร์






เจโน่ยกยิ้มก้มลงไปมอบจูบรสหวานให้ร่างบางอีกครั้ง บทรักยังดำเนินต่อไปภายใต้แสงจันทร์ของคืนวันศุกร์





"ง่วง อ้ะอ๊ะ แล้ว" กระต่ายน้อยครางหงุงหงิงบนเตียงขาวสะอาด
เราย้ายมาบนเตียงเพราะมันกว้างกว่า

"โอเคครับ เสร็จรอบนี้แล้วไปอาบน้ำกัน"
"อื้ออื้อ อ๊ะ เร็วๆเลย"
"ได้ครับ" ตามคำขอเลยครับแฟน
"อ๊า ไม่ใช่เร็วแบบนี้ อ่ะอ๊ะอ๊ะ" ร่างหนาซอยสะโพกถี่ยิบเพื่อให้แตะขอสวรรค์เร็วๆ


กว่าจะเสร็จภารกิจทั้งหมดจนกลับมานอนก็ฟ้าสาง เพราะพอไปถึงห้องน้ำก็ดันมีต่ออีกยกเพราะเสียงครางหวานของแจมินตอนเขาช่วยทำความสะอาด


"ฝันดีครับ"
"ครับ"

🌙


Talk
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ถ้าไม่ชอบไม่เป็นไรเราพยายามขึ้นอีก  (ฮึบ!) แต่ถ้าชอบก็บอกเราหน่อย ( ' ^')
เม้นในเด็กดี ในทวิตเตอร์ ในกล่องเดม ในทะเลสาปลึก บนยอดเขาฮิมาลัย ใต้ชายป่าเขตร้อน ทิ้งไว้ในถ้วยอัคนี โปรยไว้บนเศษดาวแอสการ์ดก็ได้เราจะตามไปอ่าน
รักรีดเดอร์นะคะ ♡

ปล.ถ้าจัดหน้าไม่สวยขออภัยนะคะเราอัพในมือถือเพื่อนยืมคอมไปทำงาน TAT

#pulsenomin